چمدان را نبسته خواهم رفت

داشتم به این فکر میکردم که 2 روز دیگه عازمم و هنوز چمدونم رو نبستم ، بعد یهو یاد این شعر افتادم

خیلی دوسش میدارم ، امیدوارم شما هم خوشتون بیاد

چمدان را نبسته خواهم رفت، ابری و غم گرفته گریانم

جاده ای مه گرفته در پیش است ، روی این جاده ها غزل خوانم

نفس جاده گاه می گیرد ، قدمی خسته روی سر دارد

پرو بالم شکسته و تنها ، نگران رو به خط پایانم

می رسد شانه های خیسم را ، دستی از التماس می گیرد

مثل آغوش باز دریایی ،که مرا می برد پریشانم

و صدا می زند که برگردم ، دو دلم من نمی شود اما

می روم، گفتنش کمی سخت است ، می روم!می روم! نمی مانم؟!

کاش می شد دوباره برگردم ، سمت رویای کودکی هایم

سبد قصه ، مادر و بابا ، من و هم بازی دبستانم

با الفبای کودکی مادر ، با تو هرشب چه عالمی دارم

غربت و ناله های دلتنگی ، من و چشم ستاره بارانم